De foto’s van Manon Hertog dragen rust uit en maken nieuwsgierig. Tijdens het kijken besef je als beschouwer dat er meer is, iets dat je niet kunt vatten. Haar beelden gaan voorbij de herkenbare werkelijkheid.
Zij zoekt naar het hart der dingen.
Die vastgelegde beelden zijn wel degelijk afkomstig uit de werkelijkheid om ons heen. Iets uit die ‘werkelijkheid’ wekt Manons interesse. Daar zoomt zij, in rust, op in met een groot observatievermogen. Binnen het ingezoomde beeld van de werkelijkheid, dat intussen een voor het oog geabstraheerde vorm heeft aangenomen, graaft Manon verder naar beelden. Beelden die voor haar kloppen; dan heeft zij de juiste combinatie van vorm, licht, textuur, kleur en ruimte gevonden.
Voor de beschouwer geven deze beelden zich niet snel prijs. Op geen enkele, duidelijke manier verwijzen zij naar de door beschouwers -vaak snel en daardoor onvolledig- geobserveerde werkelijkheid. De beschouwer begint immers met kijken, waar Manon haar resultaat heeft gevonden. Haar beelden blijven voor de beschouwer raadselachtig. Zij staan schijnbaar ver van de werkelijkheid af.
Juist daardoor geven haar beelden enorm veel ruimte. Niets wordt de beschouwer opgelegd, ruimte om zelf in te vullen. Alleen Manons keuzes leiden, in het kijken en in mogelijke associaties. Hoe vrijer de geest van de beschouwer, hoe meer ruimte er ontstaat voor een wereldgevoel.
Lydia Bogtstra, kunstzaken Erasmus MC.
Manon Hertog’s photos convey tranquility and arouse curiosity. While watching, you realize as a viewer that there is more, something that you cannot grasp. Her images go beyond the recognizable reality.
She searches for the heart of things.
Those captured images do come from the reality around us. Something from that ‘reality’ arouses Manon’s interest. She zooms in there, at rest, with a great power of observation. Within the zoomed-in image of reality, which has meanwhile taken on a form that has been abstracted to the eye, Manon continues to dig for images. Images that are right for her; then she has found the right combination of form, light, texture, color and space.
For the viewer, these images do not reveal themselves easily. They do not refer in any clear way to the reality observed by viewers – often quickly and therefore incompletely. After all, the viewer starts by looking at where Manon has found her result. Her images remain puzzling to the viewer. They seem far removed from reality.
That is precisely why her images give a lot of space. Nothing is imposed on the viewer, space to fill in for themselves. Only Manon’s choices lead, in looking and in possible associations. The freer the viewer’s mind, the more room there is for a sense of the world.
Lydia Bogtstra, art affairs Erasmus MC.